Είναι ευρέως γνωστό πως σήμερα υπάρχουν πολλά ζευγάρια, όπου αναζητούν συμβουλευτική ζεύγους για τα προβλήματα και θέματα που μπορεί να αντιμετωπίζουν στο γάμο ή την σχέση τους. Δεν είναι καθόλου εύκολο δύο άνθρωποι να συνυπάρχουν, να ζουν και να μοιράζονται πράγματα μαζί, αλλά όχι και ακατόρθωτο. Θα έλεγε κανείς, ότι οι αμοιβαίες υποχωρήσεις είναι το παν σε μία σχέση, είτε αυτή είναι γάμος η συμβίωση, ακόμα και σε μία απλή σχέση.
Εδώ τίθεται το εξής ερώτημα, τι είναι τελικά υποχώρηση; Υποχωρώ όταν ο σύντροφός μου, λερώσει το νιπτήρα του μπάνιου, σωστά! Υποχωρώ όμως όταν ο η σύντροφός μου δεν έχει πότε χρόνο για εμένα ενώ έχει για τις φίλες της; Πολλά τέτοια ερωτήματα τίθενται καθημερινά, από τα σημερινά ζευγάρια, το δυσάρεστο όμως και το πιο σημαντικό είναι ότι πολλές φόρες δεν τα συζητούν και δεν προσπαθούν να τα επιλύσουν, ως αποτέλεσμα να επέρχεται ο εσωτερικός εγκλεισμός, η απομόνωση και τέλος η οριστική απόσταση μεταξύ των δύο συντρόφων.
Την ενόραση για τις ασυνείδητες ρίζες των συζύγων, την προβολή και άρνηση της σχέσης, στηρίζεται η ψυχοδυναμική προσέγγιση. Κάθε σύντροφος ξεχωριστά ενισχύει ο ένας τον άλλον με την σημασία του σωστού συζύγου – γονιού και φέρει εμπειρίες από την παιδική του ηλικία.
Ενώ η εκλογή του συντρόφου είναι συνειδητή και εκούσια, στην πραγματικότητα γίνεται με ασυνείδητο τρόπο και εξαρτάται από, την σωματική έλξη, την προσωπικότητα, κοινωνικοοικονομικοί λόγοι, κοινωνική τάξη κ.α. Οι σύντροφοι επιλέγουν ο ένας τον άλλον και δημιουργούνται με βάση τις ασυνείδητες ανάγκες του καθενός έχοντας σκοπό την ικανοποίηση. Πολλοί καταφέρνουν να επαναδιαπραγματευτούν την σχέση τους και να περάσουν σε αλλαγή, σε αντίθεση με άλλους που καταλήγουν στο χωρισμό ή στη σύναψη εξωσυζυγικής σχέσης λόγου πίεσης. Η προσωπική εξέλιξη και η διοχέτευση αναγκών, από τις οποίες μπορεί το άτομο να ξεφύγει από την κατάθλιψη, που μπορεί να προκαλεί ο γάμος μπορεί να συμβαίνει και από την παιδική ηλικία και από τον τρόπο που λύθηκε το οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Επίσης η χαμηλή αυτοεκτίμηση και η κατάθλιψη είναι παράγωγα της φανταστικής απώλειας αγάπης προς τον εαυτό, δηλαδή ανασφάλεια. Πολλά συναισθήματα δημιουργούνται με ασυνείδητο τρόπο, όπως η επιθετικότητα, η απόσυρση και το κλείσιμο στον εαυτό μας. Συχνά δημιουργούνται ερωτήματα όπως, γιατί επαναλαμβάνουμε λάθη του παρελθόντος; γιατί έχουμε πίστη στα πρότυπα των γονιών; μας ενώ πολλές φορές διαφωνούμε με αυτά.
Καθοριστικό το ιστορικό της σχέσης στην σεξουαλική δυσλειτουργία, όπου αίτια είναι η αυστηρή ανατροφή, η άγνοια για το sex, κατάθλιψη άγχους, αισθήματα ενοχής, αρνητικές γωνίες και σκέψεις κ.α. Οι σύντροφοι πρέπει να λύνουν άμεσα τα προβλήματά τους, να έχουν αμοιβαία υπευθυνότητα και συναισθηματικότητα. Η πίεση, το στρες, το ακανόνιστο μεγέθους άγχος, οι διαφωνίες, οι καυγάδες και η απορρόφηση από μία καθημερινότητα, όπου τραγική ειρωνεία εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε, μας οδηγεί στο τέλος της σχέσης.
Υπάρχουν ελπίδες, όταν υπάρχει επικοινωνία ανάμεσα στους δύο συντρόφους, κατανόηση, αμοιβαίες υποχωρήσεις, συζήτηση, άμεση επίλυση σε θέματα που μπορεί να προκύψουν, αλλαγή, πλήρης αποδοχή, σεβασμός, προσωπική εξέλιξη και τέλος και αρχή όλων η αγάπη, εύκολα λοιπόν, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα, ότι χωρίς αγάπη, σεβασμό και αμοιβαίες υποχωρήσεις, το σύστημα της σχέσης δεν μπορεί να λειτουργήσει από μόνο του. Ο θεραπευτής ζεύγους, είναι ο μοναδικός που μπορεί να εισέλθει στο σύστημα, με ενσυναίσθηση και σεβασμό στους κώδικες δεοντολογίας και να διδάξει στο ζευγάρι την γνώση και τις τεχνικές για να συνυπάρξουν αρμονικά.
«Προσθέτει άλλωστε ο ειδικός, ότι το γεγονός πως, παρά τα προβλήματα που έχουν, τα ζευγάρια αυτά συνεχίζουν να μένουν μαζί, δείχνει ότι συνειδητά ή ασυνείδητα υπάρχει κάτι που τους «δένει».
Δημοσίευση σχολίου